Profesörlük Alımı

Tam ad : James Martin Strong
Yaş : 20
İstenilen Alan : Uçuş / Rawenclaw Sorumlusu
Günlük Online Süresi : Genelde "çok"
Örnek Rp :

Martin puslu gecenin karanlığında dikkatle yürüyordu.Gecenin köründe buradaydı,çünkü çağırılmıştı ve çağırıldıysa gelmek zorundaydı.
Her an herşey gelebilirdi başına,kör edici sisten herhangi bir şey saldırabilirdi ama o hazırlıklıydı.Ölüme bile kafa tutmak zorundaydı böyle bir anda...

Sonunda sisin yumuşadığı bir alanda beklemesi gereken yere ulaşmıştı.Parlakgöldeki Ölü çınar ağacı,ona burada beklenmesi söylenmişti.Cebinden kendisinin sardığı sigaralarından birini çıkardı.

Sis tüm gökyüzünü kaplamıştı,karanlık yerini ince dumana bırakmıştı.Zorlukla görebildiği göl hafif esintinin etkisiyle dalgalanıyordu.
Sigarayı ağzına götürüp yaktı ve gecenin soğuğuna direnmeyi denedi.
Yaktığı sigarasından bir nefes alıp çevresini izlemeye başladı.

Bu mereti 1 ay önce bırakmıştı.İçine çektiğinde ciğerlerini kaplayan dumanın yarattığı hissi özlemişti.Boğazındaki hafif acı duygusunu,o kokuyu...

İlk sigarası bittiğinde sisin arasında bir silüet belirdi.Yavaş yavaş büyüyordu gölge.Beklediği kişinin o olduğunu düşünüp doğruldu dayandığı ağaçtan.Elindeki kalan filtreyi yere atıp ayağıyla ezdi ve adamın yanına yaklaştı.

Melon sapkalı pardesülü gölge yanına geldi.
Uzun ve ince yapılı bir adamdı bu karşısındaki.
Ablasının kocasıydı gelen. Dean Strong...

"Niye çağırdın beni bu saatte?"dedi huysuzca.
Geceyarısına geliyordu ve çevrede kimse yoktu.Eliyle kafasını kaşıyıp "Nedir bu kadar "acil" dediğin şey?"

Dean yüzünü örten şapkayı hafifçe geri itip solgun yüzünü açığa çıkardı.Adam günlerdir uyumamış gibiydi,yüzü en az bir ölününki gibi solgundu.Dudakları morarmış göz altı torbaları açığa çıkmıştı.Tanıdığı Dean 20 yaş yaşlanmış gibiydi.
Yeni yaktığı sigarası az daha dudaklarından düşecekti James'in.
Normal değildi Dean'in bu hali,bir sorunu olmalıydı.

"Ne oldu sana?" dedi James zorlukla.Adamın o haline acımıştı.Ama asıl merak ettiği bunun sebebiydi.

"Sana pek de iyi olmayan bir haberim var James..." dedi Dean üzüntüyle bakarak.
James onu okuldan beri tanırdı.Basit sorunlar için bu duruma düşecek biri değildi o.

"Dinliyorum..." dedi ilgiyle Dean'e bakıp.Söylemekte zorlanıyor gibiydi.Onu yüreklendirmeye çalışıyordu

Adam bir an yere bakıp soğuk bir ifadeyle James'e döndü

"Öğrendiler James...Bizi öğrendiler!Seherbazlar...Önceki gece evi basmışlar.Ben karargahtaydı ama Kelly..."

Tam bunu söylediğinde James sigarasından bir nefes daha almaktaydı.Duyduğundan sonra bir öksürük nöbeti geçirdi.
Kız kardeşi...Cümlenin gidişatı iyi değildi.
James midesine bir acı saplandığını hissetti.

"Ona ne oldu Dean?Nerede o?" dedi James öfkeyle.Anne babasını 2 yıl önce kaybettikten sonra bu işe yaramaz hayatında değer verdiği tek şey bu aileydi.
Şimdi onlar da darmaduman olmak üzereydi

"Cenazesi vardı,2 gün önce sana haber vermek istedim ama bulunması zor birisin..."

Dean hüzünlüydü.James de öfkeden kudurmuştu

"Neden orada değildin Dean?Onu korumak için orada evde olmalıydın aşağılık herif!" Sinirlerine hakim olamadan Dean'in yakasına yapıştı.

"Sakin ol James,seni anlamıyorum mu sanıyorsun?Ne kadar isterdim onunla ölmeyi bilmiyor musun?Orada olsam onu savunmaz mıydım?!"
İster istemez yakasını bırakıp sırtını döndü.

"Lanet olsun!" dedi sigarasından son bir nefes alıp.Daha bitmemiş sigarayı yere attı.
Ablası ölmüştü.Kalbinde bir acı hissetti

"Bir sorunumuz var,evde Matt'te vardı.Kelly'i onun gözünün önünde öldürmüşler hayvan herifler..."

"O iyi mi?"

Adam güven verircesine başını salladı

"Evet,gayet sağlıklı ama etkisi altında kaldığı belli.Ona Ölümyiyen olduğumuzu açıklamak zorunda kaldım.Yani senden bahsetmedim,sadece ben ve Kelly'den..."

James rahatlamıştı.Çocuktan bu gerçeği saklamak yeteri kadar zordu.Ama bir gerçek uğruna feda ettikleri şey çok değerliydi...

"Bana bir hayvanmışım gibi baktı James...Babası değilmişim gibi!Onun ileride ZAY olmasından korkuyorum..."

Matt'i düşündü.O her zaman uysal ve zeki bir çocuk olmuştu.Babasından çok farklıydı.Daha çok annesi gibiydi,kendisi gibi...Ayrıca James'i idolü gibi gördüğünden çocukla gurur duyardı her zaman

"Bunları neden bana söylüyorsun?" dedi sonunda çenesini kaşıyıp Dean'e yaklaşırken

"Ona senin bakmanı istiyrum James. Senin yanında daha güvende olur,biz farkedilmişken kendi güvenliğim bile yok!"

"Bu canilik olur,bir çocuğu babasından ayırmak.Ona ne diyeceiz--"

Dean sabırsızlıkla sözüne girdi

""Hiç birşey demene gerek yok James.Benim hakkımda kötü düşünecektir ama güvenliği daha önemli.Seni hep sevmiştir zaten sorun çıkaracağını sanmıyorum. O sorumluluk sahibi bir çocuk,senin bakman gerekmeyecektir.Hatta o bile bakabilir sana"

James kalbindeki acının geri geldiğini farketti.Can havliyle Dean'e tutundu,diğer eli de kalbi üzerindeydi

"James kalbine baktıracağını söylemiştin!"

"Evet biliyorum,ilaçlarımı almamışım..."

Nefret ediyordu o ilaçlardan.Kendini aciz yaşlı bir adam gibi hissediyordu.Cebindeki turuncu plastik kaptan kırmızı bir hap çıkarıp ağzına attı.
Zorlukla ayağa kalktı

"Pekala Dean,ona bakarım.Zaten günlerim çok yalnız geçiyor.Ayrıca 4 sene sonra okulu başlıyor..."

"Evet...Seni dizginleyecektir"

Dean James'in cevabına memnuniyetle gülümsedi.Yanaklarının yanında kırışıklıklar oluştu.
Acaba ne zamandır gülümsemiyordu?

"Şimdi gitmeliyim..."

"Kendine iyi bakacağına söz ver Dean..." dedi eski dostunu kucaklayıp

"Denerim..."

Adam sisin içine geri yürüyüp gözden kayboldu. Eski yaşamı da onunla birlikte kaybolmuş gibiydi...

----------------------------------------------------------------------------------
Edit by Kristen Stewart:
Onaylandı!

Tam ad : Daniel Jacob Benjamin Black
Yaş : 20
İstenilen Alan : KSKS olur mu ama lordlua da başvurdum bag
Günlük Online Süresi : Hep buralardayım xD
Örnek Rp : Lordluk başvurusunda var

Edit by Kristen Stewart:
Onaylandı!

Tam ad : Lilith Joa Midnight.
Yaş : 20
İstenilen Alan : İksir Profesörlüğü.
Günlük Online Süresi : Çok. xD
Örnek Rp :
Pencereden içeri giren hafif ve ılık bir rüzgar... Güneşin tepeden saçtığı sabahın ilk ışıkları... Ve Amy'nin o kuş tüyü yatağı... İşte bunlar birbiriyle birleşince doyumsuz bir uyku keyfi çıkıyordu ortaya. Bu rahatlığı da hiçbir şey bozamazdı. Amy rüyalar aleminin birinden girip birinden çıkıyordu. Uykusu o kadar tatlıydı ki göz kapakları yapışmıştı ve sanki hiç açılmayacaktı. Ta ki bir 'Takkk....' sesiyle aniden uyanana kadar. Amy anında yatağından fırladı. O ses de nereden gelmişti?Hemen etrafına bakınmaya başladı.Tam pencerenin kenarına gitmişti kiayağına yumuşak bir şeyin dokunduğunu hissetti.Ani bir korkuyla geriye sıçradı. O zaman bir baykuşun pencerenin hemen yanında yerde yatmakta olduğunu gördü. Hemen baykuşu kaldırdı ve ayağındaki mektubu çözdü. Baykuşa yardım ederek onu pencerenin yanına koydu ve uçmasını bekledi. Baykuş hızlıca gelirken pencereye çarpmış ve içeri yuvarlanmıştı.Ama daha sonra kendini toparladı ve silkinerek gerindi.Kanatlarını aniden açtı ve uçmaya başladı.İlk başta sendeledi fakat sonradan hızlıca yoluna devam etti. Amy baykuş gözden kaybolana kadar onu izledi. Sonunda baykuş gökyüzünde siyah bir nokta halini aldı.Amy bir süre öylece kaldı.Ardından da elindeki mektubu hızlıca açmaya koyuldu. Mektup ince, güçlü, bir o kadar da zarif bir el yazısı ile yazılmıştı. Béll mektubu okudukça yüzü asılıyordu. Mektup şöyleydi :

"Miss Black,
Bugünkü saat 10.30'daki randevunuza geç kaldınız. Üzgün olmakla beraber randevu saatinizi başka bir müşteriye verdik ve sizin randevunuzu 16.45'e erteledik.Umarım bizi anlamışsınızdır.Sevgilerle... Sihirli Günler...
Cüppe Dükkanı Sahibi"

Amy okumayı bitirdiği an direkt olarak saate baktı. Bu sefer yüzü daha da asıldı. O güne kadar hiçbir randevusuna gecikmemişti oysaki. Neredeyse ağlamaklı olmuştu.

'15.33'

İnanamıyordu. Zaman nasıl da bu kadar çabuk geçmişti ki. Amy kendisine kızıyordu. İçinden 'Sen gecenin geç saatlerine kadar uyumazsan böyle olur işte...' diyordu kendine.Birden aklına diğer randevu saati geldi. 16.45'ti randevu saati. Bir saat on iki dakikadan az zamanı vardı. Hemen kahvaltısını yaptı. Tabii bu kahvaltı biraz acele ve sade olmuştu Amy için ama yapılacak bir şeyi yoktu. Evet cüppesi çok eskimişti. Yeni bir resmi cüppe gerekliydi. Ama tüm işi bu da değildi. Baykuşunun yemi bitmişti. Yeni bir sandık lazımdı.Ve daha bir sürü şey... Diagon Yolu bugün onun en uğrak yeri olacaktı. 'Hem...' diye düşündü. 'Cüppenin kendi boyuma uygun olanını bulamazsam bir de onu bekleyeceğim. Ahhhh!! Ne kadar çok derdim var benim' diye geçiriyordu. Kahvaltısı bitince hemen giyindi. Cisimlenerek gidecekti.Kapıdan çıkarken aklına yapacağı işler geliyor ve o günün hiç bitmeyecekmiş gibi gelmesine engel olamıyordu.Kapıyı kapatınca yola şöyle bir göz attı.Cisimlenmek için uygun bir yer arıyordu. Hemen cisimlenmek için uygun olan bir yer buldu ve cisimlendi. O her zaman yaşadığı ve cisimlenmekten nefret etmesine sebep olan duyguları tekrar yaşamak zorunda kaldı.

İşte sihirli dünyanın kapısını bir kez daha aralamıştı. Saatine baktı ve randevusuna 15 dakikasını kaldığını gördü. Hemen baykuşu için gerekli malzemesini aldı. Oradan birkaç yere daha uğradı ve cüppe dükkanına uğradı sonunda. Orada karşılaştığı görevli ona oturması için bir yer gösterdi. Ardından cüppe dükkanının sahibi ona doğru geldi.Orta yaşlı, biraz kilolu,beyaz tenli ve parlak cüppeli bir cadıydı. Gülümsüyordu. Amy hemen :

-"Üzgünüm... Gerçekten... Tamamen aklımdan çıkmış. Afedersiniz." dedi kibarca ve biraz mahçup.

-"Sorun değil canım. Herkesin başına gelir böyle şeyler. Biz bekledik uzun süre. Ama gerçekten de uzun bir süre bekledik. Gelmeyince müşterileri bekletmeyerek diğer işlere baktık.Neyse canım dediğim gibi olur böyle şeyler." dedi.

Ardından uzun bir süre boyunca cüppe üzerinde düşünüldü. Boyuna, genişliğine, rengine ve daha birçok ayrıntı daha...Amy gerçekten güzel görünmeyi severdi. Cüppesinin de çok özel ve güzel olmasını istiyordu.En sonunda Amy ve dükkanı işleten cadı anlaştılar ve mutlulukla bu işi de hallettiler. Amy günü telafi etmekten memnun bir şekilde cüppe dükkanından ayrıldı.


Edit by Kristen Stewart:
Onaylandı!

Rose hiç uyumamıştı o gece.Canı çok sıkılıyordu.Odası dağılmıştı;odadaki herşey yerle bir olmuştu.Rose bunları nasıl yaptığını bir türlü anlayamıyordu.Yatağının etrafında içki şişeleri vardı.Okula da gitmiyordu kaç gündür.Neler oluyordu dünyada kimbilir.Rose sarhoşun teki olmuştu bir haftada.Evde oturmaktan sıkılmıştı.Odalar üstüne üstüne geliyordu.Evcini Selinda odaya her girdiğinde ''Sarhoş olucaksınız efendim.Artık içmeyin.Hem odanız çok kötü olmuş izin verin temizleyim.'' diyordu.Ama Rose hiçbir zaman yapmadığını yapıp Selinda'yakızmıştı.Rose duş almka için yağa kalkmıştı ama başı dönüyordu.Biraz sendeledi ama yürüyemedi ve olduğu yere düştü.Keniyle savaşır gibi ayağa tekrar kalktı veya banyoya gitti.Duş Rose'ye iyi gelmişti azda ayılmıştı.Kot pantolunu ve t-shirtini zorda olsa bulmuştu.Bunları giydi.Saçını taradı ama toplamadı.Başı çok ağrıyordu.Asasını eline aldı.Aslında asasını yanında bulundurmak istemiyordu ama pek ayık olmadığı için yanına almıştı asasını.Gideceği tek bir yer vardı tabiki de parlayan gölde burası onu rahatlatan tek yer.Cismlenmedi bu sefer çünkü yapamayacağına emindi.Yürüyerek gitti.Çok yavaş yürümüşdü bir saatte varacağı yere iki saatte varmıştı.Bu biraz da sarhoş olmasından kaynaklınıyordu.Parlayan göle geldiğinde o güzel kokan havayı içine çekti.Uzaklardan bir ses geliyordu.Bu ses Denizhalkının sesiydi.Yanlarına yaklaşmak istemedi korkup kaçmalarını istemedi.Biraz gezindi.En sonunda büyük bir ağacın altına oturdu.Aklına ilk gelen şey öğrencilik halleriydi.Bu halinden nefret ediyordu.Sebebini kendide bilmiyordu.Çok sıkılıyordu hayattan.İçinden hep ''Keşke Alexis kuvetli yapsaydı Avada'yı geberip gitseydim buralardan.'' diyordu.Midesini bulanıyordu.Kaç gündür doğru düzgün birşey yemiyordu.Çikolata ve içki...Rose çikolatasını cebinden çıkardı.Cebine almıştı yine.İçkisini de asasını bir sallamasıyla öünnde buldu.Bardak kullanmıyordu direk kafasına dikiyordu.


Rose durmadan içiyordu.Denizhalkının sesi kesilmişti.Rose gezmek istedi ama kalkamıyordu.Belliki duşun etkisi çoktan geçmişti.Gözlerini bir anlığına kapadı.Gözlerini kapar kapamaz gözlerinin önünde birşeyler canlandı.Etraf kan içindeydi,insanlar ordan oraya koşuyordu.Bir yerden kahakaha sesleri geliyordu.Rose ken görmekten nefret ederdi.Çünkü kan Rose'nin içindeki kötülüğü ortaya çıkarıyordu.Ama bu gördüklerinde bir sorun gülen Roseydi.Elinde asası vardı ve yanında birçok kişi vardı.Rose insanlara zarar verdiğine inanamıyordu.Hemen gözlerini açtı.Vücudu buz gibi olmuştu.Titriyordu ama korktuğu için değil üşüdüğü için.Etrafa bakındı ileride birileri vardı.Rose'ye doğru yaklaştılar.Rose yavaşça asasını eline aldı. Ama gelenleri tanıyordu.Gülmeye çalışmıştı ama gülemiyordu.Gelenler James,Dan ve Rose'nin tanımadığı bir bayan vardı.James Rose'ye garip bir şekilde baktı ve :

''Hey Rose...Sen iyi misin?''

demişti.Rose iyi olduğuna emin değildi.Hala başı dönüyordu.İçkisinden ir yudum aldı ve:


''İyi değilim galiba.Bilemiyorum.Merhaba Dan ve tanımadığım bayan.Gelin içelim...''

dedi ve pis pis güldü.

Rose ikisinin çocuk gibi tartışmasından sıkılmıştı.İkisi de sorumsuzun tekiydi bunu herkes biliyordu.Dan'ın yanındaki kız hiç yabancı gelmemişti ama hatırlamıyordu.Rose bu aralar hiçbir şey hatırlamıyordu.Neden içitiğini dahil...En son hatırladığı şey yalnızlığıydı...Rose'nin anladığı kadarıyla Nerisss ve James evlenecekmiş ve bir çocuk varmış.Rose bu olayı ayıkken dinlese iyi olacaktı.Dan biraz sinirliydi sanki.Rose'ye sert davranmıştı.Rose biraz alınmış bir şekilde:

''Siz niye buraya geldiniz i?Ben kafa dinlemeye geldim sizin kavgalarınızı değil.Niye kavga ettiğinizi anlayamadım kusura bakmayın.Dan bu sinir iyi değil haberin olsun.Sarhoş olsam bile bana kızman hoşuma gitmiyor.Etrafımda kimse yokki gösteriş yapayım.Sen beni tanırsın gösteriş yapmayı sevmem.Otursanıza...Bana kızmaya gelmediniz herhalde ayaküstü...''

dedi ve gülümsedi.Artık gülümseyemiyordu bile.Elindeki içki şişesini uzaklara fırlattı ve bir çocuk gibi çimlere uzandı.

Rose sinirlenmişti.Neden herkes Rose'nin içmesine şaşırıyordu bunu bir türlü anlayamıyordu.Rose Dan'a ve James'e sinirli bir şekilde attı.Sinirinden içkisini de atmıştı.Dan'ın içkisini alabileceğini düşündü.

Rose sarhoştu ve yanlış cümleler kurabilirdi ondan dolayı kafasında kelimleri toparlayamaya başladı.Neden içiyordu?Güzel bir soruydu.Cevabı belliydi.Tabiki de yalnızlıktandı.Herşey o kadar sahte gelmeye başlamıştı ki son zamanlarda Rose'ye.Rose eğdiği kafasını tekrar kaldırdığında Dan ve James'in ona baktığını ve bir cevap beklediklerini farketti ve:

''Şey...Kendimi son zamanlarda çok yalnız hissetmeye başladım veya benim gereksiz bir kuruntum.Bana neler oluyor bunun farkında bile değilim.Son zamanlarda çok değiştim farkındayım ama nedenini inanın bende bilmiyorum.Yaşadıklarım bana sahteymiş gibi geliyor.Boşuna yaşıyormuşum gibi.Sanki herşeyi çok hızlı yaşamış...Kayıp etmeyi,sevinmeyi,başarıyı...Herşeyi işte ve yaşayacağım hiçbirşey kalmamış gibi gelmeye başladı.O zaman yaşamamın ne anlamı kaldıki.Biraz da yaşamadığım şeyleri yaşamak istediğim...Tatmadığım şeyleri tatmak istiyorum.Dan yanındaki kızı niye kovalıyorsun ki?Çok konuştum.Dilim damağım kurudu.Dikilmeyin başımda öyle.Elindekini versene Dan.''

dedi ve masumca baktı.Elindeki şişeyi aldı zorlada olsa.

Rose şaşkınlıkla elindeki şişeye ve Dan'a baktı.Dan Rose'ye bir abi gibi bağırıyordu.Bu herzaman Rose'nin hoşuna gitmişti çünkü hiçbir zaman bir abisi olmamıştı.Onu koruyan ve onun iyiliğini düşünen biri vardı.Rose bir an düşündü.Evet,ölmek istemiyordu ama yaşamak da istemiyordu.Kendi içinde durmadan çelişiyordu.Rose elindeki şişeyi yere bıraktı.Elindeki çikolatadan bir ısırık aldı ve:

''Bayanım ha!İlginç anladığınıza sevindim ama bir sorun bayanlar içemez diye bir kural yok.Ölüm konusuna gelince ölmeyi istiyorum yoksa yaşamayı mı bende bilmiyorum.Ben senin çocuğun değilim git kızını azarla sen veya oğlunu.''

dedi.Çok yorulmuştu ama söylecekleri daha bitmemişti:

''Tabi onlara babalık ediyorsan.Bana gelmiş olman gerektiği gibi değilsin diyorsun.Sen kendi haline bak asıl.Ben en azından içiyorum sadece.Sorumluluklarımı yerine getiriyorum.Sen yanındaki kız senden eminim küçüktür ve benim okulumda okuyan bir öğrenci olduğuna eminim.Sarhoş olduğumdan anlayamadım.Sen çocuklarına ilgi ve sevgi göster sokaklarda bulduğun o... değil.Hımm...Aklıma gelmişken söyleyim zihnimde dolaşmak eğlenceli mi?'

dedi.Rose bunları nasıl söylediğini anlayamadı.Önündeki şişeye bir tekme vurarak kırdı ve çikolatasını yemeye devam etti.

Rose o kadar üzülmüştü o söylediği laflara.Biraz kırıcı olmuştu ama üstüne gelinmesinden sıkılmıştı artık.Herkes ona sert davranıyordu.Artrık buralardan tat almamaya başlamıştı.Dan'ın söylediği laflarda Rose'nin az aşağı değildi yani.Rose sakinleşmeye çalıştı ve:

''Beni iyi dinle birincisi ben Marissa'ya bişey demedim.Kim olduğunu bilke bilmiyorum ama bir öğrenci olduğuna eminim.Öğrenci olmasa yüzünü benden saklmazdı.Orası beni enterese ermez.İsterse seninle evlensin.İkincisi abinin yaptıklarını ve kardeşimin yaptıklarını bana anlatacak kadar düşmediğini umuyordum.Bunları bilsen ne olacak sanki.Ben kalkıp da sana Ginny'nin eski aşklarını veya en çok sinir olduğun James arasında olanları anlatmıyorum değil mi?''

dedi soluk soluğa.Rose bunşarı nasıl demişti.Çok pişmandı ama laf ağızdan bir kere çıkmıştı.Rose zorla da olsa devam etti:

''Üçüncüsü bana abimmiş gibi bağırman,tavsiyelerde bulunman hoşuma gidiyor ama zihnimi okuman hiç hoşuma gitmiyor.Dört kim mantık çizgisinde yaşıyor da sen yaşayacaksın.Beş benim neyim varmış?Sen önce kendi haline bak derken ne demek istedin?Çocuklara gelince onları niye araya karıştırdım bende bilmiyorum.''

Rose son sözüne gülerek sustu.

Rose şaşkınlıkla Dan'ı dünlüyordu.Kendi de saçmkalımıştı ama Dan Rose'ye göre daha fazla saçmalmıştı.Merlin falan ne oluyordu?Rose'nin dünyadan haberi yoktu.Rose bir anda ani bir şekilde sarsılmıştı.Dan Rose'yi kucaklıyordu.Belli ki afffedilecek birşey yaptığını düşünüyordu yine.

''Tamam ya!!!Ama affedilecek birşey yapmadın ki sen.Ben asıl saçma sapan konuşup kalbini kırdım.Sarhoşum galiba demeyeceğim sarhoşum ve farkındayım.İçince rahatladım biliyor musun?Neyse Merlin kim ya?Bir hafta ortalıktan kayboldum neler olmuş.Ne erkeği?Anlat bakalım ve sen beni affet...''

dedi gülerek.Bu sefer içinden geliyordu.

''Beni bırakmayı düşünmüyon herhalde puhahaha''

dedi ve çikolatasını ısırdı.Cimri yaptığını düşünerek yanındakilere cebinden çıkardığı yeni çikolataları uzattı.



Eva Lacuna Strong
18
Günde bir iki saat
SYB

Kopyalayıp yapıştırdığım için oldu başka bir siteden aldığım için

Elbette buradaki birkeç kişi bilir sorabilirsniz isterseniz sitenin adresini de vereyim

Tam ad : Phoebe Melody Black
Yaş : Kurgumu belirlemediğim için belli değil.
İstenilen Alan : Tılsım&Slytherin Bina Sorumluluğu
Günlük Online Süresi : Nette olduğum zamanlar.

XxX

Kolunu dürtükleyen bir el gözünü açmasını sağlamıştı. Gözlerini ovuşturdu, esnedi biraz. Nerde olduğunu yeni kavrıyordu. Bu Sihir Tarihi Dersiydi. Yine kendine hâkim olamayıp uyuya kalmış olmalıydı. Gözüne girmeye meyilli kâküllerini savuşturarak başını sıradan kaldırdı çevikçe. Tozlu kitapları biraz önce başını koyduğu yerin yanında simetrik olmayan bir durumda duruyordu. Merdivene benzetti önce. Birkaç saniye sonra kirpiklerini kırpıştırarak baktığında aralarından fışkıran parşömenlerin görüntüyü bozduğunu keşfetti. Tam bir simetri hastasıydı belki de kalın kitapları gözünün önünden uzaklaştırdı. Arkadan gelen bir ses ona "Leslié geceleri uyumayı düşünmüyor musun acaba? Derslerde uyumak pekiyi bir alışkanlık sayılmaz ha?"dedi gözlerini bir kaç saniye bile gözlerinden ayırmayarak Leslié'nin. Bu sarı, dümdüz ve gözlerinin üzerine kadar inen, saçının kısa ile uzun arası denilebilecek bir biçime sahip, yemyeşil gözleri bakan insana kendini yasak ormanda geziyor hissi veren, içinde adeta kaybolunan William'dı. Yani iki gündür çıktığı çocuk. Yakışıklı olduğu kadar sempatik ve konuşkandı. Seviyor muydu onu yoksa? Gözlerini hayranlık verici derecede yeşil gözlerinden ayırmadan, yüzüne biraz da sahte bir gülümseme vererek "Üzgünüm."diyebildi sadece usulca. Bir şeyler söylemek istiyordu ama William'a değil. Tüm sınıfın önünde haykırmak istiyordu. Avazı çıktığınca bağırmak…

Profesör tahtada sınıfa arkasını dönmüş kendi halinde ders anlattığını sanıyordu. "Hogwarts'ın 4 kurucusundan üçü anlaşabilirken biri diğerleriyle anlaşamıyordu..." diye seçiliyordu söylediklerinden. *Hogwarts tarihi harika değil mi?* diye geçirdi içinden. Belki içindeki isyanı bastırmaya çalışıyordu. İsyanının sebebine gelince yan tarafta ateşli bir biçimde öpüşen dudaklarını birbirinin dudaklarından ayırmayı zaman kaybı olarak sayan Véronica ve Nicholas’ın birbirine âdeta yapışmış durumlarıydı. Bu onu ilgilendirmiyordu tabiî ki ama herkesin önünde yapmaları da gerekmiyordu değil mi? Birkaç saniye onlara baktıktan sonra William'ın onu izlediğini fark edip ona döndü. "Ne oldu William?" dedi sesi titrek çıkıyordu. Ağlama noktasına gelmişti. Onları izlerken midesi ters-düz olmuştu belki de. O sırada William'ın ona yaklaştığını fark etti. Gülümseyerek ona yaklaşıyordu yüzü teni tenine değdi Leslié'nin. Tüyleri havaya kalmış olanlara bir dur bile diyemiyordu. William'ın dudakları Leslié'ninkileri bulduğunda tüm gözlerin onlara çevrilmiş olduğunu...

William'ın dudakları isteklice onunkiler üzerinde gezerken gözleri doldu. Ağlayamazdı ama. Gözlerinden akacak bir damla yaş bile sürüyle olayın olmasını sağlardı. Şu durumda yapması gereken güçlü olup istememesine rağmen onu öpmekti. Yapabilecek miydi? Kollarını boynuna doladı daha çok yaklaştırdı kendine. Dudaklarını William'ınkinde durmaksızın gezdiriyordu. Bir kaç saniyeliğine bıraktı; devam edecek gücü kendinde bulamadı ve geri çekildi. Gözlerinden akan yaşa şimdi hâkim olamıyordu. Titrekçe "Yapamıyorum William. Profesör rahatsızım hastane kanadına gidebilir miyim? Şey, karnım ağrıyor da biraz." profesör ona dönmeyerek kafasını salladı ve Gryffindor ile Slytherin’nin anlaşamadığını gösteren o bildik hikâyeyi tahtaya yazmaya devam etti. William'a bakamayarak hızla koştu ve sınıftan dışarı attı kendini. O sırada gözyaşlarına da hâkim olamıyordu.

Tabloların ona soran gözlerle bakmasına ve neyin var gibi sözler sarf etmesine aldırmadan kendini dersliğin olduğu koridordan çıkmaya zorladı. Merdivenleri hızla aşıyordu. Sarı saçları koşarken onun beraber hareket ediyordu. Kendini ikinci kat koridorunda bulmuştu işte. Burada Mızmız Mrtle tuvaleti vardı. Arkadan birinin geldiğini fark edip hemen oraya daldı. Mızmız yine o bet sesiyle şarkı söylüyor, uçarak tuvaletin altını üstüne getiriyordu. Aynaya doğru yaklaştı. Gözlerinden yola çıkmış dudaklarının üstüne sıcak bir dokunuşta bulunan gözyaşları sırayla düşüyorlardı. Saman rengine ve güneşin akşam olmadan önce yaydığı ışığın renginin biri biriyle karıştırılmışına yakın renkte kâkülleri bir kaç tutamı kulağının arkasında olmakla beraber kaşlarını aşmış gözüne en fazla bir tüy kalemin ucu kadar kalmıştı. Biçimsizce sırtına doğru uzanan saçları omzunun üstünden sırıtıyordu. Deniz mavisinin en güzel tonları ve gök mavisinin perçinlenmesiyle oluşan göz rengi ona boncuk boncuk bakıyordu. Her iki saniye de bir damla damla su akıtıyordu. Kendini hiç bu kadar çaresiz hissetmemişti. Herhangi bir arkadaşı da mı yoktu peşinden gelebilecek. Herkes ona nefret mi besliyordu?

Aniden kapı açıldı. Kıvırcık saçları gözlerinin üzerine ahenkle uzanan, simsiyah gözleri perçeminin altından parıl parıl parlayan Nickolas şimdi ona doğru yaklaşıyordu. Belli ki korkutmak istemiyordu. Neden geldiğini bile anlayamamışken ayakları ona doğru gitmesini zorluyordu. Kendine engel olmamıştı yine yaklaştı Nickolas'a. Nickolas'ta ona doğru biraz ürkek görünerek geliyordu. Odaya sessizlik hâkimdi. Ama bundan sonra ne olacağı belli olmazdı hiç. Yeni adımını attı ve kendini yerde buldu. ”Ah!” Soran gözlerle Nickolas'a bakıyordu. Nickolas da ona bakıyordu birden gözleriyle şimdilerde oturduğu yerdeki su birikintisini gösteriyordu. Su birikintisini fark etmemişti Leslié. Nickolas çevik bir hareketle onu kucakladı. Şimdi Nickolas'ın kucağında kolunu omzuna atmış bir şekilde onu nereye götürdüğüne bakıyordu.

Onlara sorgulayıcı ve kınarcasına bakışlar atan öğrencileri hiç takmadan William'ı düşünüyordu. Şimdi ne yapıyordu kim bilir? İşte hastane kanadına gelmişlerdi. Nickolas onu buraya getirmekte yarar bulmuştu belli ki. Hiç konuşmamışlardı 1 saate yakındır sadece birbirilerine arada delici bakışlar atıyorlardı. Gözyaşları artık kurumuş kendini iyi hissediyordu; hiçbir şey olmamışçasına. Nickolas'ın yanında kendini güvende ve rahat hissediyordu. Nedenini bilmiyordu ama William yanında hissettiklerinden daha iyi şeyler olduğuna emindi. Yatağın üstüne hafifçe onu bırakan Nickolas bir şeyler diyecek oldu. Ağzını açmıştı ki yeniden kapayıverdi. Karanlıkta yüzü seçilemiyordu ama az da olsa arkasını dönüp gittiği görülüyordu. Arkasından *Gitme seni öylesine seviyorum ki.* diyemezdi ki diyemedi de. Söyleyecek oldu ama kelimeler boğazına tıkılıp kaldı.

Ardından William geldi. Nickolas çıkarken içeri o girdi. Ona doğru yaklaştı. Odanın en köşesindeki yatağa... Konuşmak için geldiği yürüyüşünden belliydi. Yavaş ve bir o kadar da kararlı, duygu yüklü adımlar... "Beni sevdiğini sanıyordum meğer yalanmış." dedi tükürürcesine. ...Ne kadar da aptalım anlamalıydım onu sevdiğini." dedi. Bir şey söyleyemezdi. Her ne kadar söylemek istese de. "İnkâr etmiyorsun. En başından beri onu seviyordun değil mi? dedi bir kez daha. " William, sevgilim..." ağzından zor da olsa ancak bu çıkmıştı daha fazlasına imkân yoktu zaten. "Bana sevgilim deme!" dedi bu defa bağırarak. Sesi titriyor şu ana kadar Leslié attığı en delici bakışları atıyordu. Leslié bu defa haykıracaktı ki kapı birden açıldı Nickolas içeri daldı; sinirle "Onu rahat bırak." dedi. Şimdi Leslié'ye ve William'a yaklaşıyor, sevgiyle ona bakmayı ihmal etmiyordu."Birbirimizi seviyoruz William bizi rahat bırak ve buradan git." dedi bu sefer umutla Leslié'ye bakıyordu. William yıldırım gibi kapıya gitti son bir defa ağlamaklı bakarak çıktı odadan. Nickolas ona aldırmadan yatağından doğrulmuş oturuyor olan Leslié'nin yanına oturdu ve yaklaştı, yaklaştı; fısıltıyla "Seni en başından beri seviyorum; sen de beni seviyordun yeni anladığım için üzgünüm."dedi usulca bitirerek lafını.

*Bir Hafta Sonra*

Güneşin ilk ışıklarıyla uyanmış; bir haftadır buradan çıkma istediğinin sonunda gerçekleşmesine seviniyordu. Yavaşça yatağından sıyrılmış sabahlığını üstüne geçirmişti. Geceliğinin teninde yarattığı soğukluk hissi onu munzurluk yapmaya itiyordu. Perdeyi araladığında güneşin yaydığı ışıkla bahçe çimleri altından bir görüntü sunuyordu onlara. Güneş çimlerin üstüne düşmüş; rüzgârın da etkisiyle ritimle sallanıyordu altından çimenler. Bavulunu toplamış saçlarını düzgünce toplamış perçemini gözünün üstünde bırakmıştı. Hastane kanadından çıkmak için Nickolas'ı bekliyordu. Tabi önceden üstünü değiştirmişti. Muhtemelen de Nickolas onun yanına gelmek için yola koyulmuştu. Bir haftadır her gün o uyanmadan yanına geliyor her gün onu öpücükle uyandırıyordu. Bir beşinci sınıf öğrencisi için ne kadar çok aşk macerası yaşamıştı Leslié. Yaşı küçüktü ama artık deneyimli sayılırdı bu konularda. Yatağını da toplamış ayakta Nickolas'ı beklerken birden kapı aralandı. İşte o gelmişti. Koştu boynuna atladı sevgilisinin. Elindeki bavulu alan Nickolas diğer eliyle de Leslié’nin elinden tutarak Ravenclaw ortak salonuna oradan da göl kenarında geçirecekleri bir kaç saate doğru yola koyuluyordu.

Gryffindor Bina Sorumlusu olabilirmiyim?(Boşsa tabi)

Ben arada kaynadım galiba soruma yanıt varmı?

Not: Büşra yapma !